මම දැන් ඉන්නෙ කොල්ලු පිටියෙ ස්ටේෂන් එකේ. මේ වෙලාවෙ මුහුදු හුළඟ වෙන දට වඩා ගොඩාක් සැරයි. හරියට කුණාටුවක් වගේ. කොච්චර රළු පරුෂ පෙනුමක් තිබුනත් මහ මුහුද කියන්නෙ නිතරම මතුපිටින් පෙනෙනෙ දෙයට වඩා යමක් ඇති තැනක්. මේ මහ මුහුද තවමත් මිනිස්සු නොදැකපු නොහිතන දේවල් ගොඩක් හංගගෙන මතුපිටින් නිසල බවත් තවත් වෙලාවක චන්ඩ බවත් අතර තුලනය වෙමින් පෘතුවිය පහල වුන දවසෙ ඉඳලා මේ වනකනුත්, සැක නැතිවම ඉදිරියටත් පවතිනවා.
මුහුද කියන්නෙ කාන්තාවන්ට හොඳ උපමාවක් වගේම මිනිස් හිතට දෙන්න පුලුවන් හොදම උදාහරනයක්.
නිතර වෙනස් වෙන මිනිස් හිත මහ මුහුද පරයා ගොඩක් ඉස්සරහින් ඉන්න බව මං විශ්වාස කරනවා.
..............
උදේ හවස කෝච්චියේ නැඟලා එහෙ මෙහෙ යන්න පුරුදු වෙච්ච මං නානාප්රකාර මිනිස්සු අහලා දැකලා තියෙනවා. එහෙම ඇවිත් කොල්ලුපිටියෙන් බැහැලා මුහුද දිහා බලාගෙන යනවා. කෝච්චියේ ජීවිත දිහා දැකලා නිරායාසයෙන් දුර දුවන හිත වෙලාවකට නැවතිලා මට ආපස්සට හැරිලා බලන්න කියලා බල කරන වාර අනන්තයි.
..............
එහෙම හැරිලා බලන්න තරම් ඉස්පාසුවක් මට නැති බව මට තේරුම් යන්නෙ එතකොට. ජීවිතේ හොදම කාලෙ ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ කියල කියන්න එක හේතුවක් තමයි "අපි වගකීම් වලින් තරමක් දුරට නිදහස් කාලයක් ඉස්කෝලෙ කාලෙ කියන්නෙ කියලා" කියන එක මං විශ්වාස කරන දෙයක්. ඉතිං දැන් හැරිලා බලලා අතීතෙ රස විදින්න මොහොතක් හරි මට හම්බවෙන්නෙ මේ වගේ සටහනක් සයිබර් අවකාශයේ කටු ගාන වෙලාවට කියලා මම හොඳටම දන්න නිසා අඩුම තරමින් සතියකට එක පාරක් හරි මගෙ වෙබ් සයිට් එකට පෝස්ට් එකක් දාන්න මාව පොළබවනවා.
.................
මට මතකයි.... මං පොඩි කාලෙ තාත්ත එක්ක හේනේගම මහාබෝධියට ඉස්කෝලෙ ගිය හැටි. තාත්තට ඒ කාලෙ ට්රේල් බයික් එකක් තිබුනා රතුපාට. (මම 3 වසරෙදි විතර තමයි ඒක මාමට දුන්නෙ. එයා ඒක විකුණුවද කොහෙද) පොඩි කාලෙ නෙමෙයි 5 වසර ශිශ්ෂත්ව විභාගෙ පාස් වෙලා ගම්පහ බණ්ඩාරනායකේට 6 ඉදන් ඒ ලෙවල් ඉවර වෙනකනුත් තාත්තා එක්කම තමයි ඉස්කෝලෙ ගියේ.... ඒ 1 වසරෙන් පටන් ගත්තු පිම්ම තාත්තා තවම මාව ඔෆිස් යන්න ගම්පහ ඉස්ටේෂන් එක ගාවට ඩ්රොප් කරනවා. ඇරිලා රෑ වෙලා ගම්පහින් බැස්සම අම්මවයි නංගිවයි දාගෙන මාව එක්කන් යන්නත් එනවා....
....................................
මම ඉස්සර තාත්තා එක්ක බයික් එකේ ගිහින් මාව උස්සලා බිමින් තියල තාත්තා අහනවා "හවස ගෙදර එද්දි මොනවද ඕනෙ?" කියලා. මම කියන්නෙම "සෙල්ලම් ගෙයක්!" කියලා.
ඉතිං තාත්තා අම්මයි ගෙවල් අහල පහළ අක්කලයි කට්ටිය එකතු කරන් ලස්සන ගෙයක් හදනවා ගස් වලට ලණු ඇදලා ඒවට බෙඩ් ශීට් එල්ලලා.
මං ගෙදර එද්දිම බලන්නෙ මට ඕනෙ විදිහට ඒක හදලද කියලා. බැරි වෙලාවත් මට ඕන විදිහට නැත්තන් ඒක හදල දෙන්න සැදී පැහැදිලා ඉන්න අය ගොඩක් මං වටේ හිටියා.
.......................
එක එක ජාතියෙ සුන්දර මතක වලින් පිරිච්ච ලස්සන ළමා කාලයක් මට තිබුනා. හැබැයි දැන් ඒ කාලෙ ගෙවිලා ගිහින්. දැන් දැන් ජීවිතේ වගකීම් පැටවෙන කාලෙ. ඉතින් ඒ වගකීම් දරාගෙන හැබැයි නොමියෙන පුංචි කාලෙ මතක එක්ක කෝච්චියේ ඔට්ටු වෙනවා මං.
මුහුද කියන්නෙ කාන්තාවන්ට හොඳ උපමාවක් වගේම මිනිස් හිතට දෙන්න පුලුවන් හොදම උදාහරනයක්.
නිතර වෙනස් වෙන මිනිස් හිත මහ මුහුද පරයා ගොඩක් ඉස්සරහින් ඉන්න බව මං විශ්වාස කරනවා.
..............
උදේ හවස කෝච්චියේ නැඟලා එහෙ මෙහෙ යන්න පුරුදු වෙච්ච මං නානාප්රකාර මිනිස්සු අහලා දැකලා තියෙනවා. එහෙම ඇවිත් කොල්ලුපිටියෙන් බැහැලා මුහුද දිහා බලාගෙන යනවා. කෝච්චියේ ජීවිත දිහා දැකලා නිරායාසයෙන් දුර දුවන හිත වෙලාවකට නැවතිලා මට ආපස්සට හැරිලා බලන්න කියලා බල කරන වාර අනන්තයි.
..............
එහෙම හැරිලා බලන්න තරම් ඉස්පාසුවක් මට නැති බව මට තේරුම් යන්නෙ එතකොට. ජීවිතේ හොදම කාලෙ ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ කියල කියන්න එක හේතුවක් තමයි "අපි වගකීම් වලින් තරමක් දුරට නිදහස් කාලයක් ඉස්කෝලෙ කාලෙ කියන්නෙ කියලා" කියන එක මං විශ්වාස කරන දෙයක්. ඉතිං දැන් හැරිලා බලලා අතීතෙ රස විදින්න මොහොතක් හරි මට හම්බවෙන්නෙ මේ වගේ සටහනක් සයිබර් අවකාශයේ කටු ගාන වෙලාවට කියලා මම හොඳටම දන්න නිසා අඩුම තරමින් සතියකට එක පාරක් හරි මගෙ වෙබ් සයිට් එකට පෝස්ට් එකක් දාන්න මාව පොළබවනවා.
.................
මට මතකයි.... මං පොඩි කාලෙ තාත්ත එක්ක හේනේගම මහාබෝධියට ඉස්කෝලෙ ගිය හැටි. තාත්තට ඒ කාලෙ ට්රේල් බයික් එකක් තිබුනා රතුපාට. (මම 3 වසරෙදි විතර තමයි ඒක මාමට දුන්නෙ. එයා ඒක විකුණුවද කොහෙද) පොඩි කාලෙ නෙමෙයි 5 වසර ශිශ්ෂත්ව විභාගෙ පාස් වෙලා ගම්පහ බණ්ඩාරනායකේට 6 ඉදන් ඒ ලෙවල් ඉවර වෙනකනුත් තාත්තා එක්කම තමයි ඉස්කෝලෙ ගියේ.... ඒ 1 වසරෙන් පටන් ගත්තු පිම්ම තාත්තා තවම මාව ඔෆිස් යන්න ගම්පහ ඉස්ටේෂන් එක ගාවට ඩ්රොප් කරනවා. ඇරිලා රෑ වෙලා ගම්පහින් බැස්සම අම්මවයි නංගිවයි දාගෙන මාව එක්කන් යන්නත් එනවා....
....................................
මම ඉස්සර තාත්තා එක්ක බයික් එකේ ගිහින් මාව උස්සලා බිමින් තියල තාත්තා අහනවා "හවස ගෙදර එද්දි මොනවද ඕනෙ?" කියලා. මම කියන්නෙම "සෙල්ලම් ගෙයක්!" කියලා.
ඉතිං තාත්තා අම්මයි ගෙවල් අහල පහළ අක්කලයි කට්ටිය එකතු කරන් ලස්සන ගෙයක් හදනවා ගස් වලට ලණු ඇදලා ඒවට බෙඩ් ශීට් එල්ලලා.
මං ගෙදර එද්දිම බලන්නෙ මට ඕනෙ විදිහට ඒක හදලද කියලා. බැරි වෙලාවත් මට ඕන විදිහට නැත්තන් ඒක හදල දෙන්න සැදී පැහැදිලා ඉන්න අය ගොඩක් මං වටේ හිටියා.
.......................
එක එක ජාතියෙ සුන්දර මතක වලින් පිරිච්ච ලස්සන ළමා කාලයක් මට තිබුනා. හැබැයි දැන් ඒ කාලෙ ගෙවිලා ගිහින්. දැන් දැන් ජීවිතේ වගකීම් පැටවෙන කාලෙ. ඉතින් ඒ වගකීම් දරාගෙන හැබැයි නොමියෙන පුංචි කාලෙ මතක එක්ක කෝච්චියේ ඔට්ටු වෙනවා මං.
No comments:
Post a Comment
ඔයාලගෙ අදහස් දෙන්න