වීර්ය

මගෙ ඉස්කෝලෙ කාලෙ යාළුවෙක් ඉන්නවා යොහාන් ප්‍රතිරංග කියලා එයාගෙ වට්ස්-ඇප් ස්ටේටස් වලට දාල තිබුන එක්තරා සේයාරුවක් මාව මේ පෝස්ට් එක ලියන්න පෙළඹෙව්වා.

ගොඩක් පුංචි ලේන් පැටියෙක් හිම වැටෙන වෙලාවක අතු රිකිල්ලක් උඩ ඉන්න පින්තූරයක් ඒකෙ තිබුනෙ ඒ පැටියගෙ තරමෙ හැටියට ඌ කොච්චර දුකක් විඳිනව ඇතිද කියලා මට හිතුනා.

ඒත් එක්කම ඒක මගේ හිතෙ ඇඳුනා. ඒ වගේම මට ලොකු චිත්ත ධෛර්‍යක් ගෙනාවා. දවසේ ආරම්භයේ ඉඳන් රෑ නිදාගන්න වෙලාව වෙනකන් මම මගේ කාලය ශ්‍රමය අනුන් වෙනුවෙන් කොච්චර මිඩංගු කරාද කියලා හිතලා මම ලොකු සතුටක් ලබනවා. වෙලාවකට දුක් දෝමනස්ස අහන් ඉඳලා ඒවට මට හැගෙන දැනෙන විදිහට විසදුම් දෙන එක, මට පුළුවන් උපරිමයෙන් වැඩ කරන එක,වචනෙකින්  හරි උදව්වක් කරන එක,අනිත් අය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින එක, ඒ ඔක්කොම එක්ක ඉවසන එක. මේ හැමදේකටම අකේෂ් ධනුක කියන පුද්ගලයව හුරු කරලා ලෝකෙට දායාද කරපු මගෙ දෙමව්පියෝ වගේම මගේ ඉස්කෝලෙන් මට ලැබුනු නායකත්වය දරන්න ලැබුනු අවස්ථා මම ආඩම්බරයෙන් මතක් කරන්නෙ ඒ නිසා.

........ ඉස්කෝලෙ කොමස් ඩේ එක දවසෙ කෑවෙ නැති එකම කෙනා මම වෙන්නත් ඇති. ඒත් එදා මට ලැබුනු පන්නරය මාව හැමදාටම ශක්තිමත් කරනවා. එදා ළමයි කට්ටියක් කෑම වැඩියෙනුත් අරගෙන අන්තිම ළමයි දෙන්නෙක්ට මදි වෙලා මම මගෙ කෑම එක නොගෙන "ආ... එකයි තියෙන්නෙ ශේප් එකේ කාපං" කියලා ඒ දෙන්නට දුන්නා. ඕක අපේ පන්තිභාර ටීච බලන් හිටියා කියලා මම දන්නෙ නෑ. ටීට පහුවදා ශ්‍රේණි රැස්වීමෙදි ඒක හැමෝම ඉස්සරහ කිව්වා. "ධනුක  තුලින් මම පීතෘ මූලික නායකයෙක් දැක්කා, ඒ දරුවගෙ ගුරුවරයා වෙච්ච එක ගැන මම හැමදාටම ආඩම්බරයි" කියලා ටීච කිව්වා (ටීච මට ධනුක කියලා කියන්නෙ). ඒ වෙලාවෙ තමයි මම දැන ගත්තෙ ටීච ඒ සිදුවීම දන්න බව. මට ලැජ්ජත් හිතුනා. ඒ එක්කම ඒ වචන මට ලොකු ශක්තියක් උනා. අකේෂ් කියන පුද්ගලයා වීම ගැන මම අදටත් සතුටු වෙනවා වගේම මැරෙන දවසක මම හොඳ මිනිහෙක් විදිහට මැරෙනවා කියලා මට සතුටු වෙන්න පුලුවන්. (මම මේ පෝස්ට් එක ලියන්නෙ මගෙ වරුණ කියන්න නෙමෙයි. මේක දකින කෙනෙක් යම් දෙයක් ඉගෙන ගත්ත නම් ඒක මට සතුටක්. මගෙ යලුවො, දෙමව්පියො, ගුරුවරු, මාව එක දවසක් හරි ආශ්‍රය කරපු කෙනෙක් නම්; එයා මං ගැන දන්නවා ඒනිසා මම කවුද කියන එක අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නැති බව මම දන්නවා.)

තමන් නිසා කෙනෙක් සතුටක් ලබනවා නම් ඒක තමයි මිනිහෙක්ට තියෙන ලොකුම ආශීර්වදය වගේම තව තවත් වීරිය වන්තව කටයුතු කරන්න තියෙන උත්තේජනය කියලත් ධනූ විශ්වාස කරනවා.