මම සාමාන්ය පෙළ කරන කාලෙදි විද්යාව ඉගෙන ගන්න ගෙවල් ගාව පන්තියකට ගියා...
පන්තියට ගිය දවසෙ හිටියෙ ළමයි 3යි. ඒ ටීචගෙ පුතයි මමයි තව මගෙ යාලුවෙකුයි තවත් ගෑනු ළමයි දෙන්නෙකුයි ඒ පන්තියෙ හිටියා.
මට හොදට මතකයි ඒ ළමයි දෙන්නා මම අතුලට එනකොටම මගෙ දිහා බැලුවා. මමත් ඒ දෙන්නව දැක්ක කියල එයාලට තේරුනා ම0 හිතන්නෙ. එයාලා ඒ එක්කම බිම බලා ගත්තා. ඒ ළමයි දෙන්නගෙන් කෙනෙක් එක පාරටම මගේ හිතේ ඇදුනා.
ටීච කිව්වා පන්තිය පටන් ගත්තෙ ගිය සතියෙ ඒක නිසා ඒ ටික පොතක් ඉල්ලන් ලියා ගන්න කියලා.
ටීචගෙ පුතා ගත් කටටම කිව්වා "අම්මෙ මගෙ පොතේ හරියට ලියල නෑ" කියලා.
මගෙ යාලු අනිත් පිරිමි ළමයා ගිය සතියෙ ඇවිත් තිබුනෙ නෑ. ඉතින් ටීච ගෑනු ලමයි දිහාට හැරිලා "................,(ගෑනු ළමයගෙ නම කිව්වෙ ) ඔයාගෙ පොත දෙන්න කිව්වා. එයා "හා..." කිව්ව. හරියටම අර ගෑනු ළමයා....!
එදා ඉදන් ඒ පන්තිය මට ප්රියමනාප තැනක් උනා (ගෑනු ළමය හින්දම නෙමෙයි, ඒ පන්තියෙ හැමදෙයක්ම මම හොදට දන්න කියන දේවල් වගේ මට දැනුනා. කාලයත් එක්ක එකේ ගෑනු ළමයි මා එක්ක ගොඩක් හිතවත් උනා. අනිත් පිරිමි ළමයි එයාලව බයිට් එකට ගත්තත් මම එහෙම නොකරපු නිසා වෙන්නත් ඇති )
ටීචගෙ හිත දිනා ගන්න නම් මට වැඩි කාලයක් ගියෙත් නෑ. සමහර දවස් වල ටීච එන්න පරක්කු උනහම කෝල් කරලා ගෙදර අයට කියනව අපිට කියන්න කියල ඒ ඒ වෙලාවට කරන්න ඕන දේවල් (විශේෂයෙන්ම නෝට් සම්පූර්ණ කරන්න, අනිත් අයට ලියන්න එවා කියවන්නෙ මම, ඒත් මම ටිකක් කියවලා ඉතුරු ටික අර ළමයට දෙනවා. එයා ලස්සනට හිනා වෙලා පොත මගෙන් ගන්න හැටි මට තවම මතකයි.... )
"නිමානොවන පෙම් හැගුම්...
මහා සමුදුරක් ලෙසින්..."
දවසක් මට හිතුනා මගේ හිතේ තියෙන දේවල් එයාට කියන්න...
"මගේ හිතේ ඇති දහසක් පැතුමන් - ඔබ හට නැත කියලා....
කෙසේ අහන්නද මගෙ අත ගන්නට - සතුටුද ඔබ කියලා....."
ඒත් කොහොම හරි මම එයාට ලියුමක් ලියන්න හිත තද කර ගත්තා...
"මදු මල ලෙස මුදු මගේ ප්රියාදර මිහිරාවිය වෙතටයි....
ඔබ සිහි කර කර ඔබට ලියන එක මට ඇති එක සතුටයි..."
......................................
එයා පන්ති එනකම් මම බලන් ඉන්නවා. මට මතකයි එයා එනවා දැක්කම මට දැනෙන සතුට.
"අනන්තයට යන පාර දිගේ... ඇය එනවා....//
ප්රාර්ථනාවේ.. මල්.. පොකුරු අරන්.. සීතල පිනි වැස්සේ..."
වෙලාවකට ම0 කියන දේවල් වලට මූන එල්ලගෙන ම0 එයාව යාලු කරගන්න කන් එයා නෝක්කාඩු බැල්මකින් මගේ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.
"කුමාරියක් වගේ නුබට රුව දීලා ඇත...
සිනා බිදක් මට දෙන්නට සිත දීලා නැත..."
..........................................
එයා රට යනව කිව්වා. ඒ කියන්නෙ සමහර විට මට අයෙ එයාව හම්බෙන එකක් නෑ. මොකද එයාලා දිගටම එහෙ ඉන්නලු යන්නෙ. එයා අඩනවා... එයාට මව අමතක වෙන්නෙ නෑලු.
"නිහඩ කල්පනා ලොවක තනි වෙලා ඔබ හඩයි..."
..........................................
අද මට එයාව දකින්න ලැබෙන අන්තිම දවස...
"මේ.. නගරය.. මා ඔබ මුන ගැසුනු නගරයයි....
මේ.. නගරය.. මා ඔබ වෙන් කෙරුනු නගරයයි...."
...........................................
එයා රට යනවා දැන් මට අයෙ එයාව හම්බෙන එකක් නෑ... ඒත් එකම එක දෙයක් මට කියන්න පුලුවන්...
"ඔබ මා හමුවුන මේ ඉර-හද යට...
කොතැනක සිටියත් මා මළ දවසක...
මගෙ ළග තනියට ඉනු මැනවී//"
පන්තියට ගිය දවසෙ හිටියෙ ළමයි 3යි. ඒ ටීචගෙ පුතයි මමයි තව මගෙ යාලුවෙකුයි තවත් ගෑනු ළමයි දෙන්නෙකුයි ඒ පන්තියෙ හිටියා.
මට හොදට මතකයි ඒ ළමයි දෙන්නා මම අතුලට එනකොටම මගෙ දිහා බැලුවා. මමත් ඒ දෙන්නව දැක්ක කියල එයාලට තේරුනා ම0 හිතන්නෙ. එයාලා ඒ එක්කම බිම බලා ගත්තා. ඒ ළමයි දෙන්නගෙන් කෙනෙක් එක පාරටම මගේ හිතේ ඇදුනා.
ටීච කිව්වා පන්තිය පටන් ගත්තෙ ගිය සතියෙ ඒක නිසා ඒ ටික පොතක් ඉල්ලන් ලියා ගන්න කියලා.
ටීචගෙ පුතා ගත් කටටම කිව්වා "අම්මෙ මගෙ පොතේ හරියට ලියල නෑ" කියලා.
මගෙ යාලු අනිත් පිරිමි ළමයා ගිය සතියෙ ඇවිත් තිබුනෙ නෑ. ඉතින් ටීච ගෑනු ලමයි දිහාට හැරිලා "................,(ගෑනු ළමයගෙ නම කිව්වෙ ) ඔයාගෙ පොත දෙන්න කිව්වා. එයා "හා..." කිව්ව. හරියටම අර ගෑනු ළමයා....!
එදා ඉදන් ඒ පන්තිය මට ප්රියමනාප තැනක් උනා (ගෑනු ළමය හින්දම නෙමෙයි, ඒ පන්තියෙ හැමදෙයක්ම මම හොදට දන්න කියන දේවල් වගේ මට දැනුනා. කාලයත් එක්ක එකේ ගෑනු ළමයි මා එක්ක ගොඩක් හිතවත් උනා. අනිත් පිරිමි ළමයි එයාලව බයිට් එකට ගත්තත් මම එහෙම නොකරපු නිසා වෙන්නත් ඇති )
ටීචගෙ හිත දිනා ගන්න නම් මට වැඩි කාලයක් ගියෙත් නෑ. සමහර දවස් වල ටීච එන්න පරක්කු උනහම කෝල් කරලා ගෙදර අයට කියනව අපිට කියන්න කියල ඒ ඒ වෙලාවට කරන්න ඕන දේවල් (විශේෂයෙන්ම නෝට් සම්පූර්ණ කරන්න, අනිත් අයට ලියන්න එවා කියවන්නෙ මම, ඒත් මම ටිකක් කියවලා ඉතුරු ටික අර ළමයට දෙනවා. එයා ලස්සනට හිනා වෙලා පොත මගෙන් ගන්න හැටි මට තවම මතකයි.... )
"නිමානොවන පෙම් හැගුම්...
මහා සමුදුරක් ලෙසින්..."
දවසක් මට හිතුනා මගේ හිතේ තියෙන දේවල් එයාට කියන්න...
"මගේ හිතේ ඇති දහසක් පැතුමන් - ඔබ හට නැත කියලා....
කෙසේ අහන්නද මගෙ අත ගන්නට - සතුටුද ඔබ කියලා....."
ඒත් කොහොම හරි මම එයාට ලියුමක් ලියන්න හිත තද කර ගත්තා...
"මදු මල ලෙස මුදු මගේ ප්රියාදර මිහිරාවිය වෙතටයි....
ඔබ සිහි කර කර ඔබට ලියන එක මට ඇති එක සතුටයි..."
......................................
එයා පන්ති එනකම් මම බලන් ඉන්නවා. මට මතකයි එයා එනවා දැක්කම මට දැනෙන සතුට.
"අනන්තයට යන පාර දිගේ... ඇය එනවා....//
ප්රාර්ථනාවේ.. මල්.. පොකුරු අරන්.. සීතල පිනි වැස්සේ..."
වෙලාවකට ම0 කියන දේවල් වලට මූන එල්ලගෙන ම0 එයාව යාලු කරගන්න කන් එයා නෝක්කාඩු බැල්මකින් මගේ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.
"කුමාරියක් වගේ නුබට රුව දීලා ඇත...
සිනා බිදක් මට දෙන්නට සිත දීලා නැත..."
..........................................
එයා රට යනව කිව්වා. ඒ කියන්නෙ සමහර විට මට අයෙ එයාව හම්බෙන එකක් නෑ. මොකද එයාලා දිගටම එහෙ ඉන්නලු යන්නෙ. එයා අඩනවා... එයාට මව අමතක වෙන්නෙ නෑලු.
"නිහඩ කල්පනා ලොවක තනි වෙලා ඔබ හඩයි..."
..........................................
අද මට එයාව දකින්න ලැබෙන අන්තිම දවස...
"මේ.. නගරය.. මා ඔබ මුන ගැසුනු නගරයයි....
මේ.. නගරය.. මා ඔබ වෙන් කෙරුනු නගරයයි...."
...........................................
එයා රට යනවා දැන් මට අයෙ එයාව හම්බෙන එකක් නෑ... ඒත් එකම එක දෙයක් මට කියන්න පුලුවන්...
"ඔබ මා හමුවුන මේ ඉර-හද යට...
කොතැනක සිටියත් මා මළ දවසක...
මගෙ ළග තනියට ඉනු මැනවී//"
No comments:
Post a Comment
ඔයාලගෙ අදහස් දෙන්න