ජීවිතය කියන්නෙ සින්දු අහනවා කියන එකටම තමයි. මොකද ජීවිතේ කියන්නෙත් සින්දුවක්. අපි සින්දුවක් අහනවා... එතකොට ඒ සින්දුවෙ රස අපි විදිනවා විනාඩි කීපයකින් ඒ රස ඉවර වෙනවා. ඉතින් ඒ සින්දුව අපිට සතුට ගේනවා නම් සතුටක් දැනෙයි නැත්නම් දුකක් දැනෙයි. හරියට අපි ජීවිතේ මුහුණදෙන සිදුවීම් වගේ.
මම ජීවිතේ එක කතාවක් පටන් ගත්තු හැටි ලිව්වා එක බ්ලොග් පෝස්ට් එකකින්. දැන් ඒ කතාව ඉවර කරන්න යන්නෙ පෝස්ට් එකකින්ම.
කතාව ඉවර කරලා ටික දවසක් උනත් (හරියටම 2017-08-19) ලියන්න වෙලාවක් තිබුනෙත් ශක්තියක් තිබුනෙත් නෑ.
මේ කතාව පටන් ගත්තේ...
"මම සාමාන්ය පෙළ කරන කාලෙදි විද්යාව ඉගෙන ගන්න ගෙවල් ගාව පන්තියකට ගියා..." කියලා...
දැන් ඉවර කරන්න හදන්නෙ.
ඉතින් ඒ ළමයාගෙන් මම ඇහුවා... මම පරක්කුයි...
කොහේදෝ පාලු මූසල හවසක වැස්සක් වෙලාවෙ තනිවෙලා වගේ මට දැනුනා.
ඒ මැවුනු වැස්ස මට මුමුණනවා...
"යුවතියකට ඔබ ආදරෙ නම්... ඇයට පවසන්න... පැවසීමට අත පසුවේනම් ඇය ගැන නොසිතන්න..."
ඉවසගෙන කරුණු කාරණා හොයලා බැලුවා. ඇය මට යමක් සඟවලා
"ඔබ කැමති නම් මට කියන්න... මගෙ දුක ටිකක් හරි නිවෙන්න ඔබ ඇයි ගියේ කියලා හදවත මගේ බිදලා..."
මැවුණු වැස්ස මාව සීතලෙන් අසරණ කරනවා. හරියට නන්නාදුන කෙනෙක් වගේ.
***
මිල්ටන් මල්ලවාරච්චි ආයෙත් පාරක් එදා වගේ අදත් මං වෙනුවෙන් ගායනා කරනවා ඔහුගෙ හිත් බිදුනු හඬින්...
"කෙසේ කියන්නද... ඔබ මා අත.. හැර... ඉවත ගියා කියලා... මගේ මුවින් මම ලොවට කියා ඇත ඔබ ගුණවත් කියලා..."
ඔව් මම ලෝකෙටම කිව්වා... අදත් මට ඒ මූණ මතකයි හරියට හීනයක් වගේ හැබැයි ලස්සන හීනයක්... හීනේ අවසානය ලස්සන නැතත් අපි ඒ හීන වලට කැමැතියි හැමදාම.
මගේ දෙමව්පියෝ මේ කතාව දන්නවා. එයාලා කොච්චර පරිනතද කියන එක මට ඒ වෙලාවෙ හොඳට දැනුනා.
***
මම තාමත් විශ්වාස කරන දෙයක් අපි දෙයක් අවබෝධ කර ගන්න ඕනෙ අත්දැකීමෙන් මිසක් කාගෙවත් වචනෙට නෙමෙයි. ඉතින් සින්දු උනත් නියම රස දැනෙන්නෙ ඒ සින්දුවේ කතාව හරියටම දැනුන වෙලාවට.
හරියටම.....
"ඔබ රවටා නැත... ඔබ හඩවා නැත... දැන දැන මා නම් වැරදි කලේ නැත... ඔබ ගැන මට පුදුමයි... වෙනසක තතු නොහැගෙයි..."
No comments:
Post a Comment
ඔයාලගෙ අදහස් දෙන්න